ปรมาจารย์แห่งเต๋า ผู้เป็นรากฐานของฟ้า ดิน และปัญญานิรันดร์

ท่ามกลางเหล่าเทพเจ้าผู้ยิ่งใหญ่แห่งสวรรค์ ไม่มีใครได้รับการเคารพสูงสุดเทียบเท่า ไท้เสียงเหล่ากุน (太上老君) ปรมาจารย์แห่งเต๋า ผู้สถิตอยู่เหนือกาลเวลา เป็น “ต้นกำเนิดแห่งปัญญาและสมดุลของจักรวาล”

ท่านคือร่างแห่งเทพของ เหลาจื่อ (老子) มหาปราชญ์ผู้แต่งคัมภีร์อันเป็นหัวใจของศาสนาเต๋า — เต๋าเต๋อจิง (道德經) คำสอนที่เปลี่ยนความเข้าใจของมนุษย์ต่อชีวิตและจักรวาลไปตลอดกาล

กำเนิดแห่งปัญญา จากเหลาจื่อสู่องค์เทพนิรันดร์

ตำนานเล่าว่า เหลาจื่อ หรือ “หลี่ เอ่อร์ (李耳)” เกิดในยุคชุนชิว ราว 600 ปีก่อนคริสต์ศักราช
ขณะเกิดมานั้น มารดาของท่านตั้งครรภ์นานถึง 81 ปี และให้กำเนิดบุตรที่มีผมเผ้าขาวราวผู้เฒ่า
จึงได้รับนามว่า “เหลาจื่อ” แปลว่า “บรมครูชรา”

เมื่อเติบใหญ่ ท่านเป็นเสมียนในหอจดหมายเหตุของราชสำนักโจว
แต่เมื่อเห็นความเสื่อมของศีลธรรมในมนุษย์ เหลาจื่อจึงจากไป ขี่วัวเผือกสีเขียวเดินทางสู่แดนตะวันตก
ก่อนจะข้ามพรมแดน เขาได้เขียนคัมภีร์ เต๋าเต๋อจิง (道德經) ฝากไว้ให้ผู้พิทักษ์ประตูเมือง
จากนั้นท่านก็หายไปในสายหมอกแห่งกาลเวลา และกลายเป็น “ไท้เสียงเหล่ากุน”
ผู้รวมกายกับ “เต๋า” อันเป็นสภาวะสูงสุดของจักรวาล

สถานะสูงสุดในสวรรค์ หนึ่งในสามมหาเทพ (三清)

ในเทวตำนานของเต๋า ไท้เสียงเหล่ากุนเป็นหนึ่งใน “สามมหาเทพแห่งสวรรค์บริสุทธิ์” หรือ ซานชิง (三清)
อันได้แก่

1. หยกบริสุทธิ์ (玉清元始天尊) ผู้สร้างสรรค์จักรวาล

2. ไท้เสียงเหล่ากุน (太上老君) ปรมาจารย์แห่งเต๋า ผู้สอนสัจธรรมแก่เทพและมนุษย์

3. เทียนเป่าชิง (天清靈寶天尊) ผู้รักษาระเบียบของสวรรค์และธรรมชาติ

ในบรรดาสามมหาเทพนั้น ไท้เสียงเหล่ากุนทรงเป็น “ครูใหญ่แห่งสวรรค์”
เป็นผู้สั่งสอนทั้งเหล่าเซียนและเทพให้เข้าใจ เต๋า และ เต๋อ  หนทางและคุณธรรม
ท่านคือสะพานเชื่อมระหว่าง “ความรู้ของฟ้า” กับ “ความเข้าใจของมนุษย์”

หลักคำสอนแห่งเต๋า สมดุล ความว่าง และการไม่ยึดติด

ไท้เสียงเหล่ากุนทรงสอนว่า

“ผู้ที่รู้จักพอ ย่อมไม่ขาดแคลน
ผู้ที่รู้จักหยุด ย่อมไม่พังทลาย”

คัมภีร์เต๋าเต๋อจิง 81 บท เป็นเสมือนเสียงกระซิบแห่งสัจธรรมของจักรวาล
ท่านสอนให้มนุษย์ดำเนินชีวิตอย่างสมดุล
ไม่ยึดมั่นในอำนาจ ทรัพย์สิน หรือความทะเยอทะยาน
แต่ให้รู้จัก ว่าง–นิ่ง–และอ่อนน้อมต่อธรรมชาติ

เพราะในความว่างนั้นเอง จึงมีพลังแห่ง “เต๋า” ซึ่งสร้างและขับเคลื่อนทุกสรรพสิ่ง

ลักษณะและสัญลักษณ์ของไท้เสียงเหล่ากุน

ภาพลักษณ์ของไท้เสียงเหล่ากุนมักปรากฏเป็นชายชราผู้มีหนวดเครายาวสีขาว
สวมอาภรณ์เต๋าเรียบง่ายแต่สง่างาม มือถือ พัดขนนกหรือคทาทอง (拂塵 / 金杖)
ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของปัญญาและการขจัดอวิชชา

บางตำนานกล่าวว่าท่านประทับอยู่บน “วัวเผือก”
เป็นสัญลักษณ์ของการเดินทางเหนือกาลเวลา
และความสงบที่ไม่ไหวเอนต่อโลกีย์

ในภาพวาดหรือรูปเคารพ ท่านมักแผ่รัศมีทองอบอุ่นออกจากร่าง
เหมือนแสงแห่งปัญญาที่ส่องทางให้แก่เทพและมนุษย์

ไท้เสียงเหล่ากุนทรงเป็นทั้ง “ครู” และ “ผู้พิทักษ์จักรวาล”
ตำนานกล่าวว่า ท่านเป็นผู้สร้าง ยาอายุวัฒนะ (長生不老丹)
และมอบความรู้เรื่อง ฮวงจุ้ย  ยา และดาราศาสตร์ แก่เหล่าเซียนทั้งปวง

ท่านยังเป็นผู้มอบ คัมภีร์เต๋า แก่เหล่าศิษย์บนสวรรค์และโลกมนุษย์
รวมถึงสอนให้เข้าใจธรรมชาติของ “หยิน–หยาง”
เพื่อให้มนุษย์อยู่ร่วมกับฟ้าและดินได้อย่างสงบ

ความหมายทางจิตวิญญาณ

ไท้เสียงเหล่ากุนคือสัญลักษณ์แห่ง ปัญญาที่เกิดจากความว่าง

“ธรรมชาติไม่แย่ง ไม่แข่งขัน ไม่อวดอ้าง แต่ยังคงสมบูรณ์”

การบูชาท่านจึงไม่ใช่เพียงเพื่อขอพร
แต่เพื่อระลึกถึง “ทางสายกลางแห่งชีวิต”
และเพื่อปลุกปัญญาในจิตให้ส่องสว่างดุจเปลวเพลิงแห่งเต๋า